دسته
پیوندها
آرشیو
آمار وبلاگ
تعداد بازدید : 384152
تعداد نوشته ها : 1213
تعداد نظرات : 8
Rss
طراح قالب
موسسه تبیان

من بودم و باران خمپاره و ده ها مجروح خودی و عراقی. پشت یک خاکریز تیرتراش شده که در پناه آن، مجروحین آه و ناله می کردند. من مستأصل مانده بودم که چه کار کنم؟ آمبولانس دیر کرده بود و بچه ها یکی پس از دیگری شهید می شدند.
پیچیدم تو سنگر مخابرات. بی سیم چی داشت چرت می زد. داد زدم: «مرد مؤمن، حالا چه وقت چرت زدنه؟ پس آمبولانس چی شد؟» از خواب پرید چشمانش دو کاسه ی خون بود. پف کرده و تشنه ی خواب. با صدایی بی رمق گفت: «می گی چکار کنم؟ چند بار بی سیم بزنم و التماس کنم؟»
- پس اون لعنتی ها عقب، چه غلطی می کنند؟ زورشون می آد یک آمبولانس درب و داغون واسه مون بفرستند؟
- بیا گوشی، به خودشون بگو.
گوشی را گرفتم، چشمم را بستم و دهانم را باز کردم؛ هرچه از دهانم درآمد گفتم و نشستم کنار. گوشی را پرت کردم و از سنگر زدم بیرون.
از دور، گرد و خاک بلند شد و بعد سیاهه ی ماشینی از دل گرد و غبار و با سرعت آمد طرفمان. بعد سر و کله ی چند آمبولانس دیگر هم پیدا شد. آمبولانس اول ریده نرسیده، پریدم جلو و یقه ی راننده را گرفتم و کشیدمش پایین. خون جلوی چشمانم را گرفت. دستم بالا رفت که بزنم توی گوش طرف که دلم نیامد؛ طرف جوان بود.
- تا حالا کدوم گوری بودی؟
ترسیده و رمیده با ته لهجه گیلکی گفت: «شما...شما...» یقه اش را ول کردم و گفتم: «یالله همه مجروحین رو سوار کنید از خودی و عراقی. از بدحال ها شروع کنید.»
رفتم طرف حافظ. غرق خون افتاده بود کنار یک عراقی. بچه محلمان بود. دل نگران او بودم. داشت با زبان بی زبانی با مجروح عراقی اختلاط می کرد.چی می گفتند، نمی دانم. به حافظ گفتم که الان سوار آبولانس می کنندش. رفتم سروقت مجروحان دیگر. در رفت و برگشت می دیدم که حافظ با مجروح عراقی هنوز سرو کله می زنه. ترکش خورده بود تو دهان حافظ و نمی توانست حرف بزنه. با کمک چشم و ابرو و دست جواب می داد.
آمدم حافظ را بلند کنم ببرمش تو آمبولانس که دیدم افتاد به تقلا و دست و پا زدن و اشاره کردن به مجروح عراقی. گفتم: «حافظ، این اداها چیه در می آوری؟ این بدبخت رو هم سوار می کنیم.» اما حافظ هنوز تقلا می کرد. دیدم مجروح عراقی هم عربی بلغور می کند و می خواهد به حافظ چیزی بگوید. رو به حافظ کردم و گفتم: معلومه چه مرگته: تو که می گفتی به این نامردها نباید رحم کرد.حالا چی شده دل رحم شدی؟
حافظ به دست خود و دست عراقی اشاره کرد. رفتم سر وقت مجروح عراقی. او دستش را بالا آورد. یک انشگتر عقیق گذاشت کف دستم.
حرصم گرفت. کفری شدم که بزنم تو ملاج حافظ و بگویم که دستخوش، چی فکر کردم و چی شد؟ بند کردی به انگشتر مادر مرده که چی؟ حالا مجروح عراقی با چشمانی خاک گرفته و ملتمسش اصرار می کرد که انگشتر را به حافظ برسانم.
انگشتر به دست رفتم طرف حافظ. تو دلم گفتم: عجب آدمی هستی حافظ! بیست سال باهات رفاقت کردم، اما نشناختمت. رسیدم به حافظ. یکی از بچه ها مجروح عراقب رو بلند کرد و آورد گذاشت تو آمبولانس، کنار حافظ. من هم پریدم بالا و رو به بچه ها گفتم: «با اینها می رم، زود بر می گردم.»
آمبولانس راه افتاد رو منبر و شروع کردم از خدا و پیغمبر برای حافظ صحبت کردن. بعد حسابی لیچارد بارش کردم که بیا این قدر گدا و گشنه نباش و فکر غنیمت جمع کردن را از سرت بیرون کن و آدم باش.... انسان باش!
اما حافظ برو بر نگام کرد و اشاره می کرد انگشتر رو بهش تحویل بدم. با غیظ انگشترو تو مشت بی جان حافظ گذاشتم و فشار دادم. از درد، لبش رو گزید. از یک طرف از دستش عصبی بودم و از طرفی دلم نمی آمد تنهای برود و بی کس و کار تو اورژانس معطل بماند. چفیه ام را کشیدم رو صورت حافظ و مجروح عراقی تا گرد و غبرا که از شیشه شکسته آمبولانس به داخل هجوم می آورد، اذیتشان نکند.
همین طور داشتم برای حافظ سخنرانی می کردم و بد و بیراه می گفتم که یدیدم می خواهد با زور و زحمت حرف بزند. آخر سر، کلمات از دهان خون آلودش تکه تکه بیرون آمد:
- رضا جان... این قدر .... عصبانی نشو.... خودش.... خودش... اصرار کرد... انگشتر را.... بردارم.
با تعجب گفتم: خودش؟
سر تکان داد و خون از گوشه لبش زد بیرون و سرازیر شد تو گوشش. با پرچفیه. باریکه خون را پاک کردم. حافظ نفس نفس زنان گفت: می ترسید بعد از مردنش... گم و گور بشه... فهمید من رفتنی ام... گفت انگشترش رو بردارم و تو.... تو انگشتم کنم.... تا با این انگشتر خاکم کنند.
بغض گلویم را گرفت. گفتم: چرا؟
- آخه... این شیعه است و می خواد این انگشتر، فردای قیامت شهادت بده که حتی یک گلوله هم طرف ما شلیک نکرده. این را داد به من. چون حتم داشت شهید می شم.
دیگر نتوانستم خود را کنترل کنم. انگار یه عالمه سنگ و کلوخ ریختند رو سرم. افتادم رو حافظ و زار زدم. صدای وحشتناکی در سرم می پیچید. انگار رگ های سرم می خواست بترکد. دست حافظ را بوسیدم. اشکم با خون خشکیده دستش قاطی شد. حافظ از رمق افتاده بود. با چشمانی کم سو نگاهم می کرد.
برای لحظه ای خندید. خون آرام از گلوی زخمی اش جوشید. دیگر صدایش را نشنیدم. پلک هایش رابسته بود.
- حافظ!حافظ!حافظ!حافظ!
با مشت کوبیدم بر تنها شیشه سالم آمبولانس. آمبولانس جلوی اورژانس ایستاد. در عقب باز شد. خون از زخم های دستم می جوشید. یکی آمد و پتویی کشید روی حافظ و مجروح عراقی که هر دو تمام کرده بودند.
یکی آم طرفم و گفت: «اخوی کجا؟ باید پول شیشه ای رو که شکستی، بدی. بیت الماله!»
یقه اش را گرفتم. رمید و چشمانش گرد شد. مشتم را که بردم بالا، یاد حافظ افتادم و با کمی مکث گفتم: «چشم برادر.


دسته ها : مقالات
1389/6/28
X